ИТАЛИЯ. KazUnite – Мен тұрған пәтердің иесі сеньора 85 жаста. Оның көгілдір көздері тап-таза, үнемі жанып тұрады. Таңғы асы – кофе мен шоколад. Күнделікті тамағы – паста.
Сәнді әрі сапалы киінеді. Шашын артқа сілкіп тастап, ұзын саусақтарымен сигаретасын ұстап, әңгіме айтады. Ешқашан денсаулығына немесе үкіметке шағымданбайды. Әзіл-қалжыңды жақсы көреді.
Еркін. Ешкімге ұнауға тырыспайды. Пысқырмайды. Өйткені ол – neapolitan (неапольдық). Элизабет Гилберттің «Eat. Pray. Love» романы кино версиясында Джулия Робертс ойнайтын кейіпкер Неапольға келгенде оған балконнан қолыншығарған тентек қыз не айтқаны есіңізде ме? «Мен 7 жаста ғанамын. Бірақ, тәте,сіздің толық ақымақ екеніңізді білемін. Өйткені, мен – неапольдықпын!» – деген.
Сеньора күнде маған италиянша үйретеді: «uno, due, tre…». Оны көрген көршілер: «Сіз италиянша емес, неапольша сөйлеп кетерсіз», – деп күледі. ЮНЕСКО 2013 жылы неаполь тілін диалект емес, көне тіл ретінде мойындаған. Сеньораның айтуынша, «жергілікті тілді үйренсем, бағым жанады. Өйткені мен италияндық әйелдерге ұқсамаймын – жұмсақ әрі сабырлы» екенмін.Анда-санда менде деистерика болатынын қайдан білсін?!
Ол ағылшынша, мен италиянша түсінбеймін. СосынGoogleарқылы аударып, сөйлесуге тура келеді. Бір жолы одан: «Сізге жас кезіңізде талай жігіт ғашық болған шығар»,-деп едім, тоқтамай ұзақ сөйледі. Тек жалғыз түсінген сөзім – “amico” (дос) болды. Сеньора: «Италияда әйелдер ерлерді құрметтейді»,-дейді. «Ал сіздің отбасыңызда соңғы сөзді кім айтады?» – дегенде «Мен»,-деп қысқа қайырды.
Неаполдық әйелдер Везувий жанартауын еске салады. Кемерінен асып-тасып жатқан эмоция. Егер ерісен жаққа қарап қалса, сол сәт оны нұқып қалудан тайынбайды. Егер ұнатса,оны да жасырмайды. Жақсы сөзге жомарт. Неапольда ерлерден ғана емес, әйелдер де «bella!» (әдемі) деген сөзді жиі айтады. «Мен италиялық емеспін, неапольдықпын», – деген Софи Лорен. Неапольдағы әрбір әйелден оның бейнесін көремін.
