НЬЮ-ЙОРК. KazUnite электронды поштаға келген Америкада оқитын қазақ студентінің бөтен әрі алып шаһардағы басынан өткен қызықты сәті туралы жазбасын оқырман назарына ұсынады.
Нью-Йоркте «бомждан» ақша сұрадым. Жай сұрамадым, жылап тұрып сұрадым.
Күн ұясына кіріп, кеш батып кеткен еді. Мен Манхэттаннан хостелге жаяу келе жатырмын. Шәкіртақы әлі түспегендіктен, картада ақша жоқ. Қолда кесек ақша қалған, метроға қажетті майда $2.75 болмағандықтан, жаяу барамын деп шештім. Бір жағынан кешкі Нью-Йоркті көріп, екіншіден, жаяу жүргенді ұнататыным бар. Сондықтан мен үшін бұл еш қиындық тудырмады. Бірақ… Бірақ хостелге көліксіз жету үшін көлді жүзіп өтуім керек екен. Жақсы жүзе алмаймын, сондықтан паромға отыруым керек. Ол үшін билет сатып алуым қажет. Онда билетті онлайн немесе арнайы машина арқылы сатып аласың. Оған $20-дан көп ақша салуға болмайды, $100 майдалап беретін кассир жоқ (дүкенде майдалау неге ойыма келмегені есімде жоқ). Күн батты. Дала қараңғы. Телефонның қуаты таусылып, сөніп қалған.
«Енді не істеймін?» деп қиналып тұрсам, «бомж» әйел ақша сұрап, қасымнан қалмай қойды, қайда барсам, сонда барады. «Ақшам жоқ» дегенді де түсінбейді.
Ақшаны амал жоқ елден сұраймын деп шештім. Жанымда «бомж» әйел. Екеуіміз күшті тандем болып тұрмыз.
Екі жігіттен «$2.75 бересіз бе?» – деп сұрап едім, – «Кэш жоқ, ренжімеңіз», – деп кете барды.
Нью-Йоркте отбасы, достарымнан алыста жалғызсырап жүргенім бар, магистратура алдында қобалжу бар, әлі тұратын үй таппай хостелде жүргенім бар, енді сол хостелге де жете алмай, далада қалу қаупі қосылып, жылап жібердім. Шарасыздықтан «бомж» әйелге «2 доллар, 75 цент бар ма?» деп жылап тұрмын. Ол да саспайды, «Жоқ, менде ақша жоқ», – деп қояды.
Көзімнен жас парлап ағып жатыр, ақша сұраған екі жігіт жылап тұрғанымды байқап, қасыма жүгіріп келіп «Are you ok?” деп қалімді сұрап жатыр. Көз жасымды әрең тыйып, «Билетке ақшам жоқ» деп одан бетер жылап жібердім. Оны ести сала, жаңағы жігіттер картасымен билет сатып алып берді.
Ол билетті көзімнің қарашығындай сақтап, мұқият ұстап тұрмын. Түсіп қалмады ма деп қайта-қайта тексеріп қоям. «Арман болған» паром да келді. Пароммен жүзіп өтсем, 10 минуттық жерде хостелім орналасқан. Алайда осымен Әсемнің сол түндегі «шытырман оқиғасы» бітті деп ойласаңыз, қателесесіз.
Басқа жерге баратын паромға отырып алыппын. Анау-мынау жер емес Бронкс деген қауіпті ауданнан бір-ақ шықтым. Сағат түнгі 22.00. Паром енді таңғы 5-те ғана жүреді. Метроға жарты сағат жаяу жүріп бару керек екен. Қауіпті ауданда, жалғыз, түнде жүру. Бррррр.
Мен тағы жылай бастадым (негізі анау-мынауға жылай бермейтін адам едім). Менің жылағанымды көріп, адамдар жаныма қаумалап алған. «Не болды?» – деп сұрап жатыр. Жағдайды түсіндіріп едім бала-шағасымен жүрген ер адам бірінші метроға дейін, одан кейін хостеліме дейін жеткізіп салатынын айтты. Біраз алысқа кетіп қалыппын. Бір сағаттай жүріп бардық. Билет сатып алып берген жігітке де, хостелге дейін жеткізіп тастаған ерлі-зайыптыға да алығысым шексіз. Аллаға шүкір, сол күні жақсы адамдар кездесті. Бұл мен үшін өте жақсы сабақ болды. Қазір бәрін жоспарлап шығатын болдым.
Әсем Әлмұханбет,
Нью-Йорк қаласы
