ЛИДС. KazUnite – Адам өмірге жалқы болып келеді. Тіпті егіздердің өзі бір-бірден, яғни жарық дүниеге кезекпен шығады. Ал өмірден қайтқанда да ешкімді жетектеп, ештеңені қалтамызға салып алып кетпейміз. Ендеше, жалғыздықтан неге қорқамыз?

Адам баласы үнемі ізденіс пен білім жолында жүреді. Біз қаласақ та, қаламасақ та, миымыз жаңа таным іздеп тұрады. Біреулер оны мал-мүліктен іздейді. Яғни ақшасы азайса, өзін жапанда жалғыз қалғандай сезінуі мүмкін. Енді біреулер жан-жағындағы жандардан медет табады. Жақындарының ойы мен пікіріне, көзқарасына тәуелді болады. Олар да біреу одан теріс айналса, жалғыздықтан құса болуы ғажап емес.

Ал шындығында сіз үшін «жалғыздықтың» дәмін таттырмайтын, жарыңыз да, балаңыз да, анаңыз да, атаңыз да емес, тек қана өзіңіз екенін білесіз бе?! Себебі «айналайын» дейтін ата-анаңыз, оншақты бірге туған бауырларыңыз, құшағында еркелей алатын жарыңыз жаныңызда, маңдайынан иіскейтін балаларыңыз бар болса да, кейбір сәтте кең дүниеде жалғыз қалғандай құлазитынымыз бар.

Жанымыздағы жақын жандар бізге күш пен қуат, мейірім мен махаббат нәрін себуші, былайша айтқанда «өмір» жолымызды жалғастыру үшін қажет жанармай болып табылады. Ол сөзсіз. Алайда адам баласы, өзіне-өзі жеткілікті болмаса, өзін-өзі таба алмаса, тұлға болып қалыптаспаса, мың адам айналасында айналып үйірілсе де «жалғыздықтан» құтыла алмайды. Себебі жан дүниесімен достаса, ұштаса алмаған адам үнемі жалғыз қалады.